Zarówno Czyżewski w swoich wierszach, jak Makowski w ilustrujących je drzeworytach, nawiązywali do tradycji ludowej, bliskiej sztuce obydwu, do świata "pomniejszonego", udomowionego. Czyżewski zawsze skłaniał się ku sztuce ludowej, pewnej prymitywizacji ujęcia malarskiego; tym razem tendencja ta ujawniła się w pełni w tym cyklu wierszy utrzymanych w nastroju wiejskiej przyśpiewki, zabarwionej dadaistyczną nutą. Doskonale współbrzmią z nimi cięte grubą kreską drzeworyty Tadeusza Makowskiego, na swój sposób również stylizowane na manierę ludową.
Piotr Rypson, Książki i strony. Polska książka awangardowa i artystyczna XX wieku, Warszawa 2000, s. 39.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz